Chociaż lepiarka wiosenna (Colletes cunicularius) nie należy do najczęstszych gatunków pszczół, stosunkowo często spotykamy ją np. na północy Drezna. Zasiedla piaszczyste gleby wolne od roślin i dlatego potrzebuje otwartych obszarów piaszczystych, wydm śródlądowych oraz podobnych struktur piaszczystych. Jako jedna z największych specjalistek od pyłków kwiatowych wśród dzikich pszczół, uzależniona jest od obecności drzewostanów wierzbowych. Swoje potomstwo żywi wyłącznie mieszanką pyłku i nektaru różnych gatunków wierzby. Tam, gdzie nadal istnieją otwarte piaszczyste tereny z pobliskimi drzewostanami wierzbowymi, samotnie lęgnące się lepiarki wiosenne mogą przebywać w większych koloniach.
Niestety jednak niezbędne do tego warunki są coraz rzadsze, dlatego też Colletes cunicularius uważany jest w Saksonii za gatunek zagrożony, umieszczony w czerwonej księdze.
Niezbędne dla jego ochrony byłoby zachowanie otwartych, nawet niewielkich, obszarów piaszczystych, drzewostanów wierzbowych i profesjonalna opieka nad ogławianymi wierzbami.
Przyniosłoby to korzyści wielu wiosennym gatunkom dzikich pszczół, także tak cenionej przez nas pszczole miodnej.
Tekst został zaczerpnięty z Kalendarza dla pszczelarzy 2021 opracowanego w ramach projektu przez LEBENs(T)RÄUME e.V., dzięki uprzejmości www.bienesuchtbluete.de