Korzyści z obecności pszczół w rolnictwie są doceniane nie od dziś, jednak mniej mówi się o ich roli w środowisku naturalnym. Pszczoły zapylają wszystkie rośliny, nie tylko uprawne. Ważną rolą pszczół jest zapylanie rodzimych gatunków roślin, które dostarczają pokarm dzikim zwierzętom, zapewniają one bioróżnorodność, która stanowi prawidłowe funkcjonowanie ekosystemu.

Większość roślin dziko rosnących (od 60% do 90%) aby móc się rozmnażać, potrzebuje pośrednictwa zwierząt w procesie zapylania – oznacza to, że inne usługi ekosystemu (oraz dzikie siedliska je zapewniające) także są uzależnione, bezpośrednio lub pośrednio, od owadów zapylających. Owady zapylające, a w szczególności dziko żyjące pszczoły, są uważane za gatunki zwornikowe (ang. keystone species) – czyli gatunki o dużym wpływie na funkcjonowanie ekosystemu. Pełnią one kluczową rolę w utrzymaniu różnorodności roślin w prawie wszystkich ekosystemach lądowych.

W procesie koewolucji (współzależna ewolucja gatunków) wytworzyły się silne, wzajemne powiązania między roślinami kwiatowymi a zapylającymi je pszczołami. W rezultacie lokalna ekstynkcja jednego gatunku zapylacza może prowadzić nawet do zaniku populacji określonych gatunków roślin.

Ekosystemami szczególnie zależnymi od obecności zapylaczy są łąki, ekosystemy otwarte i wrzosowiska. Z uwagi na bogactwo gatunków ich zachowanie jest jednym z celów współczesnej ochrony przyrody na terenie Polski i Europy. W odróżnieniu od środowisk leśnych tereny otwarte niemal przez cały sezon zapewniają odpowiednią ilość nektaru i pyłku dla zapylaczy, stąd właśnie w tych środowiskach obserwuje się największe bogactwo tej grupy. Dodatkowo siedliska otwarte oferują korzystne warunki klimatyczne dla tych w większości ciepłolubnych owadów. Podsumowując brak zapylaczy oznacza zagrożenie dla funkcjonowania tych ekosystemów i vice versa.