Około trzy czwarte naszych rodzimych gatunków pszczół budujących gniazda zakłada je w ziemi. Jedną z najbardziej rzucających się w oczy spośród nich jest obrostka letnia (Dasypoda altercator).
Nazwa gatunku „obrostka” odnosi się do jej najbardziej uderzającej cechy – długich, gęstych włosów na tylnych nogach samicy. Włosy na nogach samca są również niezwykle
długie i wyraźnie kudłate. Gatunek ten jest znany również pod niemiecką nazwą „Raufüßige Hosenbiene”, którą można przetłumaczyć jako „pszczoła o włochatych spodniach”. Spodnie samicy służą nie tylko do transportu pyłków, ale także do kopania korytarzy gniazdowych w piaszczystej ziemi na głębokość do jednego metra (!). Na ich końcu znajdują się
poszczególne komórki czerwiu.
Po zaopatrzeniu w prowiant i złożeniu jaj główne i boczne korytarze zasypywane są piaskiem. Podczas kopania w luźnym materiale obrostka letnia wykonuje ruchy przy przypominające pływanie, tworząc typowy dla jej gatunku dziedziniec przed wejściem do gniazda. Dasypoda altercator przechowuje pokarm dla larw ze szczególną troską.
Żeby ochronić mieszankę pyłkowo-nektarowa przed grzybem, tworzy trzy małe podnóża na spodzie gniazda minimalizując w ten sposób kontakt z ziemią.
Obrostki wyspecjalizowały się w zbieraniu pyłku z roślin astrowatych (Asteraceae), a wśród nich głównie z roślin z podrodziny astrowatych (Cichorioideae). Należą do nich: prosienicznik szorstki, jastrzębiec, brodawnik jesienny i cykoria.
Tekst został zaczerpnięty z Kalendarza dla pszczelarzy 2021 opracowanego w ramach projektu przez LEBENs(T)RÄUME e.V., dzięki uprzejmości www.bienesuchtbluete.de